Mari Mar Escrigek bere ametsa egi bihurtzea lortu zuen Donostiako maratoia amaitzearekin... bere bizipenak partekatu nahi izan ditu zuek guztiokin...
Korrika hasi nintzenetik maratoi baten helmuga zeharkatzearekin amets egin dudala uste dut. Edozein korrikalarik bizitzan inoiz esperientzia hori bizi nahi du, eta nire kasuan erronka izugarria zen. Beraz, Donostiarrak taldearekin bat egitea erabaki nuen. Ni ia ezagutu gabe, nire ametsaren alde borrokatzera animatu ninduten, eta haiekin lehen entrenamendua egin ondoren, Donostiako maratoirako dortsala ateratzen ari nintzen.
Entrenamendu-plana hasi aurretik, nire erronka lortzeko Interneten mirariak bilatu nituen, eta Donostiarrak taldeko artikulu bat aurkitu nuen, "Entrenamendu sekretua" izenekoa, arrakastarako lau osagaien gakoa ematen zuena: lan gogorra, entrega, ilusioa eta zeure buruarengan sinestea. Bizitzan ia edozer gauza lortzeko berdinak zirela pentsatu nuen, eta nire kirol-gaitasun mugatuak nire ametsa lortzeko oztopo izango ez zirela pentsatzeak lasaitu egin ninduen. Beste gakoa eginiko bideaz gozatzea zen, desio nuen azken gauza nire buruari betebehar eta konpromiso gehiago ezartzea bait zen. Eta noski lortu dudala. Nire “poliki”ko taldekideak izan dira abentura honetako gauzarik onena: pandemia betean taldetik ez aldentzeaz arduratu ez ezik, zaindu eta lagundu ere egin naute beti. Lasterketan, baita lehen uneetan ere, haiei jarraitzeko ikaragarri sufritzen nuenean eta handik kanpo, entrenamenduetatik haratago doan konplizitate bat sortuz.
Hilabete batzuetako entrenamenduen ondoren (iraila eta urria uste baino gehiago okertu ziren), azaroa iritsi zen. Maratoitik hilabete batera, korrika inoiz baino motelago egiten dudala sentitzen dut, eta ezagutzen ez nituen gorputz-atalak minduak geratzen zaizkidala, baina, aurrerago jakingo dudanez, beldurrak eta mamuak baino ez dira. Gainera, klimatologia zaildu egiten da, eta badirudi negu betean gaudela; beraz, adituei aholkua eskatzen diet, eta azken astean hainbat aukera probatzen ditut, erauntsiaren azpian eroso joateko arropa egokiarekin ematen dudan arte (hirugarren kilometrotik aurrera dena soberan duzun horietakoa bazara, ez da ideia ona zira jartzea, nahiz eta eguna donostiarra petoa izan). Astebete falta da maratoirako, eta honaino iritsi naizelako pozik nago, baina taldekide batek gogorarazi digunez, etxeko lanak oraindik ez daude eginda, azken astea geratzen zaigu. Hau da: 48-72 ordutan forma fisikoaren ehuneko jakin bat galtzen da, beraz, erlaxatu gabe.
Azkenean eguna iritsi da. Ondo lo egin dut eta pozik nago. Ez zait irribarrea kenduko hurrengo 4 orduetan (egia esan, egunak izango dira!).
Irteera emozio-iturri bat da. Nire ametsak besteenekin bat egiten dute eta gauza paregabeak batzen gaituela sentitzen dut. Eguna hotza da, euritsua, eta babestuta joan beharra dago, baina nik esperientzia handiko talde batekin ateratzeko zortea dut, dena erraza irudituko zait. Ez dakit nire gorputzak hainbeste kilometrorekin nola erreakzionatuko duen, dena berria baita eta, beraz, zuhurtziaz jokatu behar dut. Lehenengo maratoia lehen hitzordua bezalakoa da, kontzienteki prestatzen zara eta zeure burua ezagutzeko aprobetxatzen duzu, baina hobe da zuhurra izatea, presaka ibiltzeak ez baitu ezer onik ekartzen. Zorionez, Jose Antonio eta Fernando nirekin joateko prest daude, nahiz eta beraiek korrika askoz azkarrago egin dezaketen. Funtsezkoak izango dira dena ondo amaitzeko.
Lehen kilometroak oso azkar igarotzen dira. Lehenengo itzulian Kontxan zehar haizetea astindu zuen, baina ez gaitu gastatzen. Indartsu eta mentalizatuta gaude (dena itxaropen kontua da). Isil-isilik noa (esfortzu-probako medikuak argi utzi zidan hobe nuela energia aurreztea eta ahoa ez irekitzea), baina bi istorio-kontalarirekin joateko zortea dut eta denbora hegan igarotzea eragiten baitute. Antiguon lau orduko erbiaren taldea harrapatu genuen, gure aurretik irten zena, eta denek hauen pasadizoez gozatzen dute.
Lasterketa imajinatu nuenarekiko desberdinak da. Oso gutxi gara, batzuk erbien inguruan bilduta, beste batzuk bakarrik korrika: ez dago erdibiderik. Eguraldia oso zitala da, eta ia ez dago, ibilbidearen tarte batzuetan, animatzen gaituzten zale gutxi batzuk besterik. Bakarrik geratzea ez da aukera ona. Ibilbideak bi buelta ematen ditu, eta gauzak badu bere xarma; izan ere, klubeko kideekin gurutzatzen gara une oro, eta gure artean animatzen gara. Etxean jokatzeak ez du preziorik: senideak, lagunak edo klubeko kideak animatzen ikusten ditugun bakoitzean, subidoia izugarria da, eta laguntza morala ematen digu kilometro bat edo bi enteratu gabe egiteko.
Bigarren itzulian infernuko gunera iritsi garenean, haizea eta euria gelditu egin dira, eta isiltasuna da entzuten den gauza bakarra. 35. kilometroan gauden arren, bake sentsazioa ikaragarria da eta atzerako kontaketa hasi dut, une magikoa iruditzen zaidalako. Hasi baino lehen, nire helburu bakarra maratoia sentsazio onekin eta errepikatzeko gogoarekin amaitzea zen, baina denbora asko da lau orduko erbiak atzean utzi ditugula eta korrikalari dezente aurreratzen ari garela.
Fernandok ohartarazia zidan arren, San Martinen bihurgunea iristerako eromena da! Subidoia harrigarria da, jendearen animoengatik eta helmuga ikusten duzulako, zure esku dago. Eta hortik estadioraino, hodei batean bezala noa, Errondoko aldapa txikia ere ez dut nabaritzen. Estadioan sekulako giroa dago eta Eneko ilobak gurekin bat egiten du mini estadioraino eta azken bultzada ematen dit helmugara besoak altxatuta sartzeko. Pozik nago!!! Besarkada bat ematen diet Jose Antoniori eta Fernandori, eta emandako laguntzarengatik eskertzen diet, haiek gabe ezin izango bainuen lortu. Maratoiak gaitasun asko proban jartzen ditu, hala nola diziplina, iraunkortasuna, une zailetan amore ez emateko sendotasun mentala... Baina, batez ere, laguntasuna.
Lasterketaren aurreko, bitarteko eta ondorengo sentsazioak errepikaezinak izan dira, eta gozatu izanaz pozten naiz. Maratoi gehiago egongo dira, baina bat bera ere ez lehena bezala. Ametsa bete dut. Eta orain... hobetzera!!!
