Sevilla: gure arbasoko herrikide batek, Elkanok, nabigazioaren historian parekorik gabeko balentria burutu zuen hiria.
Haraino klubeko beste herrikide batzuk hurbildu dira beste balentria bat egiteko, askoz xumeagoa, baina balentria azken finean: Filipides-ena edo, gauza bera dena, maratoia.
Bost Donostiarrak izan dira kasu honetan hispaniar hirira joandakoak hantxe zuten hitzorduan parte hartzeko asmoz. Hantxe ziren: Idoia Esnaola, Mariano Carvajal, Miguel Angel Goya, Iñaki Lasa eta Jose Angel Bernal.
Azken honek bere esperientzia pertsonala kontatzen digu:
"Bertan bildu ginen klubekoak, giro bikainarekin, Donostiarrak taldeko kideen artean ohikoa den bezala. Larunbatean iritsi ginenoi Iñakik korrikalariaren poltsak bildu zizkigun dortsala barne, beraz, dena prest.
Igandean, maratoiaren egunean, eguzkitsu eta bero zegoen. Antolakuntzak, irizpide onarekin, 8:30ak jarri zituen irteera-ordu gisa, eta hori eskertzekoa da, ordu horretan oraindik fresko ere egiten baitzuen.
Nire kasuan prestaketa aldetik oso motz nindoan, baina aspaldidanik neukan Sevillako maratoian parte hartzeko gogoa; beraz, temati jarri nintzen eta hantxe nengoen, irteera lerroan, urduri, eta zein erritmo jarraitu oso ondo jakin gabe.
Beraz, nigan oso arraroa dena egitea planteatu nuen: erritmoaz erabat ahaztea eta egokiak iruditu zitzaizkidan pultsazio batzuekin lasterketa hasi nuen.
Zirkuitu laua, hiri ederra, giro bikaina. Kilometroak pasatzen ari ziren eta hiriko leku enblematikoak bisitatzen ari ginen, hala esan badaiteke, hala nola Maria Luísa parkea, Espainiako plaza, Urrezko Dorrea, Giralda, Maestranza … hori bai, eguna oso garbia zen eta eguzkia zeruan goratzen ari zen, beraz, argi zegoen beroa iritsiko zela.
Maratoi erdia igarota, korrika itzalean barrena joan beharra zegoen. Eskerrak anoa-gune ugari zegoen, eta horietan ura edan nuen, bat bera ere saltatu gabe.
Hiru lasterketa laurdenak gaindituta, nekea eta beroa faktura pasatzen hasi ziren: bira bakoitzean Paco hortik ote zegoen begiratzen nuen, (bai, merkealdikoa), baina zorionez oraingo honetan ez zen aurkeztu. Indarrak mantentzen nituen, nahiz eta pixka bat eskasagoak izan, noski.
Azken kilometroetan, giro handia eta ikusleen animazio handia. Bide batez, ikusleen artean Iciar Múgica, Donostiarrak taldeko gure kidea, biziki animatzen ari zen, eta eskerrak eman nahi dizkiogu, nola ez! bere animoengatik.
Azken txanpan, erritmoa pixka bat arintzen ere utzi nion neure buruari, argazkiengatik badaezpada ere.
Helmuga igarota, gune zabal bat zegoen, atseden pixka bat hartu ahal izateko eta errekuperatzeko".
Oro har, hau da kronika: ondo antolatutako maratoia, hiri monumental eder batean barrena ibilbide laua eta lehen mailako publikoa duena. Zalantzarik gabe gomendagarria, besteak beste, Gabonetako gehiegikeriekin pixka bat neurtzera behartzen zaituelako.
Ziur hurrengo edizioetan ere Donostiarrak izango direla ibilbidea urdinez eta zuriz tindatuko dutenak eta Sevillak berriro jasoko dituenak, kantuak dioen bezala, bere "kolore bereziarekin eta iratxoarekin".
