Iñaki Gerikak ere bere urteko "maratoi" bereziaren berri ematen digu...
Zorionez edo zoritxarrez, aurten maratoirik gabekoa izan da niretzat. Zorionez, maratoia supermerkatura joan eta meloi edo urdaiazpiko bat aukeratzea bezalakoa delako, denok materiaren adituen pareko joaten gara, baina gero ez dakigu egun horretan zorteak zer ekarriko digun, eta sufritzea tokatzen bada, latzak ikusiko ditugu, eta zorionez, hori nik aurreztu nuen... eta, zoritxarrez, zorte txarra delako 4 hilabetez entrenamendu-plan osoa egin ondoren, egun bat bera ere hutsik egin gabe, eta azterketa eguna baino 72 ordu lehenago, 4 edo 5 urtez gaixotu gabe egon ondoren, gripearekin gaixotzea. Baina tira, 2 edo 3 eguneko fustigamenduarekin eta neure buruari ea non hoztu ote nintzen galdetzen ibili ondoren, dagoeneko badatoz nire pentsamendura 2022rako erronka berriak.
Nire lehenengo platera eta gero, menu nagusian zentratzen naiz, eta idazle mitiko hark esango lukeen bezala, ni nire liburuaz hitz egitera etorri naiz, kasu honetan nire urteko lasterketa izan dela uste baitut, eta ez onena izan delako, ezta gutxiagorik ere, ezertarako, harrotasunez gehien bete nauena dela uste dudalako. Askok edo batzuek ezagutzen duzue istorioa, gainera egunkarietan honen berri ere eman bait zen. Honen helburua ez da ni hemen ospetsua izatea, ezta gutxiagorik ere, baina ez naiz itzulinguruka ibiliko. Goazen beraz...
Urriaren hasieran izan zen, Donostiako maratoi erdian. Pandemiak utzitako basamortuaren osteko lehen lasterketetako bat zen, hilabete lehenago ez zen nire planetan sartzen, baina Jose De la Cruzen esker onari esker, bere dortsala eman baitzidan, astebete beranduago Berlingo maratoira zihoalako, irteeran izan nintzen egun hartan. Egunsentia etxean, manta baten azpian, sofan etzanda geratzeko horietakoa izan zen, hura zen hura irten baino ordu erdi lehenago bota zuena, ura, haizea eta hotzarekin. Nire taktika argi neukan, topera irten, eta bigarren itzulian are azkarrago korrika egitea, jajajaja... ez didazue ukatuko hori ohean etzanda gaudenean ez dugula denok egiten, eta buruan beti amaiera zoriontsua izaten duela, oso erraz gainera, eta ia nekerik gabe egiten dugula, baina gero errealitatea iristen da eta hortxe duzu eguneko “zaska”. Azkar atera nintzen, ordea, eta 2. kilometroaren parean, Ondarretako tunela igaro eta Zumalakarregi etorbiderantz jaisten hasita, metro batzuk aurrerago atleta afrikar bat ikusi nuen, azkarregi irten eta egun negargarri harekin bakarrik geratu zena. Laguntzeko asmo argirik gabe, lasterketako tarte batean haizetik babesteko nire burua eskaini nion, eta neskak ingeles xume batean nire gonbidapena onartu zuen. Kilometroak igaro ahala, nire erritmoa etengabea zen. Berak nigan bere salbazioa ikusi zuela uste dut, baldintza haietan bere buruaz beste egingo zukeen lasterketa bat bait zen, agian beste konpainia batekin edo bere bakardadean hobetu zitekeena, baina berak nirekin joatea erabaki zuen, eta nik berarekin. Kilometroetan zehar beste pare bat korrikalari batu zitzaizkigun, baina haien konpainiak iheskorrak ziren, eta nik beraiekin aurrerantz joateko animatzen nuenean, nirea baino erritmo hobea zutelako, berak uko egiten zion eta "with you" esaten zidan. 16. kilometroan banekien nire ibilbidea berea zela, eta, indarrak ahultzen hasiak baziren ere, berak bere helburua lor zezan dena eman nuela aitortu behar dut, nahiz eta helburu hau zein zenaren inguruko susmorik ez nuen, baina nik dena ematen banuen gehiago eskertuko zidala sentitzen nuen. Eta halaxe izan zen, 20. kilometroa Sagueseko bihurgunearen parera iritsita, helmugara ziztu batean atera zen, ordu eta 12 minututik beherako denbora egiteko. Agian, lehen esan dudan bezala, ez zen nire markarik onena izango, ez maratoi erdirik onena, ezta korrika egiteko egunik onena ere, baina 20 segundo geroago helmugara iritsi nintzenean, bere besarkadan eta bere hitzetan bere esker ona sentitu nuen, eta horregatik kontatzen dizuet nire istorioa, nire atleta bizitzan gertatu zaidan istoriorik politenetakoa delako. Garaipen batek, podium batek edo marka pertsonal batek ematen ez duen zerbait da, hori baino handiagoa dela uste dut, norbaiti lagundu diozula sentitzea da, eta pertsona horren eskertzea eta zure bizitza osorako oroitzapen hori izatea, nahiz eta pertsona hori zure bizitzan inoiz gehiago ez ikusi eta nola deitzen den jakin ez.
Lasterketako argazki batzuk bidaltzen dizkizuet. Ez dut Jose Luis Unzurrunzagaren laguntza paregabeaz gogoratu gabe amaitu nahi; izan ere, lasterketa osoan bizikletan lagundu zigun, eta une batzuetan ur-emate lanak egin bait zituen, eta une oro animatuz aritu bait zen.
