Iragarri zuten bezala argitu zuen egunak. Askok etenaldi "leiho" horren bila genbiltzan, baina ez..... Ez zen leihorik egon, ez behintzat guk bilatzen genuena.
Bizi garen lurraldean dugun klimatologiaz jabetzen gara, eta, horregatik, badakigu aldakorra dela; egun normal bat izan dezakegu, hego haizearekin... edo joan den igandekoa bezalako egun bat, ura, haizea eta tenperatura baxuarekin. Nahasketa polita 42,195 kilometroko distantzia olinpikoari aurre egiteko.
Gure tradizioei eutsiz, 8,30etan geratu ginen maratoian parte hartzen genuen guztiok klubeko argazkilari ofiziala den Luis Peraltarekin. Nola ez, Donostiarrak taldeko beste hainbat kide ere gerturatu ziren betirako oroimenean geratuko den argazkia atera zezan.
Klubaren argazki ofiziala egitearekin batera, 10 kilometrotako lasterketari irteera ematen zitzaion, eta harekin batera lehenengo zaparrada erori zen... baieztatuta geratu zen... ez genuen leihorik izango...
Maratoiari puntualki 9,00etan ematen zaio irteera, oraingoan norabide aldaketarekin Madril Hiribidetik, Loiolarantz. Irteerako lerroan, Donostiarrak klubeko asko kamiseta bikoitzez, mahukez, txapel eta biserez, buffez... hornituta zeuden, baita zetorrena arindu zezakeen edozein jantzi arinez ere. Bazegoen ere Maratoi honetan bataiatzen zen gizonezko eta emakumezkorik...
Ibilbidea ezagutzen dugu, Loiolarako lehen joan-etorri hau izan ezik. Donostiarrak quasi-zirkuitutik hirira bi bira oso. Eta "quasi" esaten dugu Infernura iristen jarraitzen dugulako, hain gogaikarria zaigun beheko pasabide horretatik... batez ere bigarren itzulian.
Igande honetan maratoilariek probari aurre egiterakoan meritua bagenuen, espaloietatik animatzen ari zitzaizkigunek ere bazuten meritua; ez zen albora begira geldirik egoteko eguna... Baina hor zeuden, eta balioa eman behar zaio, izan norberaren senide/lagunak edo txaloka eskuak uzten dituen beste edozein pertsona.
Lehen itzulian, dena arrosa kolorekoa da... kilometroak aurrera doaz... hankek ez dute pisurik... nahiz eta ez zegoen irribarrerik, meteorologia hasieratik oso txarra baitzen. Zurriola-Kursaal, Nafarroa hiribidea, Kontxa pasealekua eta Ondarreta... leihoak ziren, bai, baina irekiak...... Talde baten barruan elkartu, babestu eta estaltzeko eguna zen. Beste errekonozimendu bat talde hauetatik tiraka ari ziren erbiei... horien artean Donostiarrak ospetsuak ditugu...... Idoia Esnaola, Jesús Eguimendia... besteak beste.
Bigarren itzulian zaparradek jarraitzen dute, gorputza bero dagoela ematen du, baina muskulatura mintzen hasten da... eta meteorologia hau ez da gure hanketarako egokiena... korrikalari estandarrenak behintzat. Orain bai, maratoia hasten da…
Baina maratoia hastearekin batera, kilometroak aurrera doaz eta helmuga gero eta gertuago dago. Maratoilarien eta, bereziki, Donostiarrak-eko korrikalarien ezaugarri den sufrimendu-gaitasunarekin eta ziztadarekin, Infernuan biratzen da bigarrenez Tolosa Hiribideari, Zumalakarregiri, Ondarretako tunelerako igotzeari eta Kontxako pasealekua bideratzeari aurre egiteko, jakinik San Martin kalea gertu dagoela... eta Easorekin duen bira iritsiera baino lehenagoko animazio handieneko izkina da.
40. kilometroan dena eginda dago, zerbait gehiago duenak iristeko erritmoa aldatzen du; ez duenak, ahal duen moduan eusten dio. Eta Errondoko Igoera igaro ondoren, orban urdin bat ikusten da, Donostiarrak-eko urdina, eta Klubeko eskarmentu handienekoak eta beteranoenak dira, aterkiekin Aurresku korridore bat egiten. Hau bai dela Klub bat! Eta “subidoi” hori igarota, urrutian, Reale Arena inguruan, "Aupa Donostiarrak" irakur daitekeen pankarta handi bat ageri da... bigarren subidoia!
Nola hala miniestadiorako sarrera hartu genuen, zuloz beteriko errepidetik barrena (norena ote bide hori konpontzeko erantzukizuna?), eta amaitzeko, 180ºtako bira on bat… bustia, noski!!!… ez da ezagutzen dugun emaierarik hoberena, baina hau da oraintxe duguna… eta Atletismoko pistara iristen gara.
Helmugan, pozez beteriko aurpegiak, sufrimenduz beteriko aurpegiak, hotzez beterikoak, guztiz hozminduriko muskulaturak… baina bai… ez soilik bat gehiago, Gladiador modura amaituriko maratoi bat gehiago baizik.
Harro egoteko modukoa da irteera hartu genuen Donostiarrak guztiok helmuga zeharkatu genuela.
Ez naiz aipamen bereziak egitekoa, igandekoa bezalako jardunaldi batean ez bait litzateke bidezkoa izango inor kanpoan uztea. Balentria handian egon dira eta larunbat honetako urteko bazkarian izango dugu zertaz hitz egin.
Proba hau, maratoia, eta zehazki Donostiako maratoia, gure probarik handiena da, Klub honen lasterketa. Badira bestelako batzuek, badira hobekiago antolaturikoak eta/edo ibilbide hobeagokoak ere, bai, baina “ez dira etxekoak”, non gure gertukoak ikustera gertura daitezkeen, baita beroa eskaintzera ere, igande honetan inoiz baino gehiago oso beharrezkoa genuen berotasun hori.
Zuzendaritza-batzordetik, parte hartu duzuen guztioi gure zorionik beroena luzatu nahi dizuegu, emaitzak albo batera utziaz. Irtetea, irteera hartzeko jaztea eta helmugara iristea jada merito handikoa dela esan daiteke, edozein maratoietan noski, are eta gehiago joan den igandekoan bezalako egun batean.
