Lehiakorra naiz, irabaztea gustatzen zait, ezin dut ukatu, baina badaude aukera batzuk domina bat lortzearen pozaren eta poztasunaren gainetik, edo zure kategorian lehen postuan gelditzearen gainetik, askoz ere garrantzitsuagoak diren beste motibazio batzuk.
Santanderren egin nuen 50 kilometroko azken lasterketaren ondoren, nire helburuak argiak ziren: azaroaren 21ean Kanaria Handian Espainiako Master Maratoia Txapelketan parte hartzea, eta astebete lehenago entrenamendu gisa Behobia korritzea.
Abuztuaren hasieran, dena hondatu zen, nire emazteari gaixotasun larri eta arraro bat zuela esan bait zioten (gutxi gorabehera 4,5 milioi bakoitzeko kasu bat izaten omen da).
Hasiera batean entrenamendu-planak alde batera utzi behar izan nituen arren, gero, senideek, lagunek eta nik neuk aholkatuta ihes egiteko, korrika egitea erabaki nuen, nahiz eta igandeetako ohiko irteerak eta astegunetan ahal nuen tarteren bat besterik ez izan.
Ziurgabetasunaren kolpe gogorra igarota, eta pronostikoa berretsita, tratamendua gogorra eta luzea izango da, baina sendagarria izango delakoan gaude.
Panorama horren aurrean, deskonektatzeko modu bakarra korrika egitea eta entrenamenduaren errutinak zirela ikusita, honen dinamikari berriro ekitea erabaki nuen, beste plan batekin, adierazitako maratoia ahaztuta, eta Donostiako Behobia eta maratoiarengatik ordezkatuta.
Banekien ezin izango nuela planen bat zorrozki eraman, edo edozein unetan utzi beharko nuela, Donostiako maratoiarekin gertatu zitzaidan bezala, 4 egun lehenago erabaki bainuen uko egitea covid kasuak ugaritu egin zirelako, modu honetan etxekoak babestu eta kutsatzea saihesteko.
Kirolaren ikuspegitik, animatuta nengoen, eta egunetik egunera hobeto aurkitzen nintzen.
Urriaren erdialdean, justu hilabete falta zela, nire seme Iñakik nirekin joateko entrenatzea erabaki zuela esan zidan.
Horrek ilusio handia sortu zigun eta biok motibatu gintuen, biok entrenatu baikenuen nik marka on bat lortzeko erbiarena egin zezan. Ilusio eta pentsamolde horrekin, nola edo hala indarrak ateraz, bakoitza ahal genuenean entrenatu genuen.
Aurreko egunetan, gure artean, erritmoak, jarraitu beharreko estrategia eta abar komentatzen genituen. Aurreko gauean, bietako inork ez zuen lo askorik egitea lortu (ohikoa); proba egunean, autobusean, komentatu genuen, eta biok, bakoitza bere aldetik, gauza bera pentsatzen aritu ginen, eta bat etorri ginen: «Hau beste lasterketa bat izango da, amari eskainiko diogu, kirol gaiaz ahaztuko gara, eskutik helduta gozatuko dugu eta helmugan sartuko gara».
Ideia horrekin lasterketa lasai hasten dugu, behartu gabe, ezagutzen nauzuenok oso ondo bait dakizue nik asko berotu behar dudala eta 6-8 kilometroraino edo horrela, erritmoa hartzea kostatzen zaidala.
Gaintxurizketa arazorik gabe igo genuen, Lintzirin ingurura zuhurtziaz jaitsi ginen nire belauna gehiegi ez kargatzeko, baina Errenteriatik irten eta Kaputxinoak hasi zirenetik, oso indartsu sentitzen hasi nintzen, non ez bainekien oso ondo emaztearengan pentsatzeagatik, pilatutako adrenalinarengatik, hasierako gehiegizko zuhurtziagatik edo zergatik ote zen, baina kontua da kilometroak igarotzen joan ahala erritmoa gero eta biziagoa zela eta helmugarainoko azken tartea inoiz ez bezala gozatu genuela.
Beste batzuetan, Mirakruzen jaitsieraren ondoren, Nafarroa Hiribideak "zertxobait gora" egiten du eta indarrak urrituz doaz, Zurriola amaitezina bihurtzen da, Kurssal pasatzen duzu eta publizitate-arku bakoitza helmuga izango dela uste duzu. Oraingoan ezberdina izan zen, Zurriola hasi zenetik, gustura sentitzen nintzen, ezin nion besoak altxatzeko tentazioari eutsi, une batzuetan ikusleei txalo egin, poza dastatu eta helmuga elkarrekin zeharkatzeko ilusioa.
Gero jakin nuen nire kategoriako lehena geratu nintzela, baina oraingoan hau bigarren maila batean geratzen zen, ez zitzaidan hainbeste axola.
Itxaropen berarekin, familia osoa eta ni neu destinuak guri kontsultatu gabe izena eman digun "ultra-maratoi" luze hau gainditzeko ahaleginean ari gara. Oraindik ibilbide gogorra dugu, baina egunen batean denok elkarrekin eta eskuak altxatuta helmuga zeharkatzeko itxaropenarekin, zalantzarik gabe nire bizitzako lasterketarik luzeena, gogorrena eta garrantzitsuena izango da.
