Klubaren ekimenak bultzatuta, Ignacio Pío Galdosek Donostiako maratoian izandako bizipenen berri eman digu...
Igandean, azaroaren 28an, "etxeko" maratoiaren edizio berri bat korritu nuen, Donostiakoa. Badoaz batzuk, eta inoiz ez dut hain meteorologia-iragarpen txarrik izan, nahiz eta, egiaren ohorez, pertsonalki ez zitzaidan iruditu hain txarra egin zuenik...
Berriro 3 orduz jaisteko asmoz nindoan, baina oraingoan ez zen posible izan. Abuztuaren amaieraz geroztik, Artolak ondo baino hobeto antolatu zuen prestaketa, Gari, Santi, Mario, Iñigo, Josean, Usandi, Fidel (Berlinekin batera...) eta Mikel Artola beraren entrenamendu-kideekin batera. Kalitatea, zorroztasuna eta dibertsioa bermatuta.
Gainera, igandeetan hainbat aldiz elkartu gara Anderrekin ("Locomotora de Martu" ezizenez ezaguna), Iulen, Satxa, Iñaki, Lander, Patxi Irizar (Udalak oraindik Groseko zuhaitzei eraso egiteagatik bilatzen du...), Xabi eta beste batzuekin.
Nire ibilbidea ahalik eta gehien laburtzearren, primeran nindoan, eta 33. kilometrora arte helburuaren barruan soberan, beherakada fisiko ikusgarri baten ondorioz bikiak igotzen hasi zitzaizkidan arte. Orduan ohartu nintzen 3 ordutik behera jaistea ezinezkoa izango zela. Usandi, ondoan bizikletan, animatzen eta ura ematen ari zitzaidan, baina 3 orduko erbiaren taldea metroz metro urruntzen ari zitzaidan (Mariorekin, azkenean 3 ordutik behera iritsi zena). Bikiek gero eta min handiagoa ematen zidaten, eta mugimendu edo zanpaketa txar bat eginez gero botata gera nintekeela konturatu nintzen.
Une hauetan beharrezkoa da plan nagusiaren ordezko planak izatea, gauzak okertzen badira, ilusioz betetako zerbait izatea, borrokan jarraitzeko (eta sufritzen jarraitzeko...). Zer egin daiteke?
Beno, lasterketa ez utzi, noski... amaitzeko (logikoa). Helburu ona zen hori, nire bizitzako 10. maratoia amaitzea (11.a, iaz Covid-arengatik egin genuen 42,195 kilometroko entrenamendua kontuan hartzen badugu). Ilusioz beteriko beste helburu bat, Manolo Loro fenomenoarekin batera, Donostiako azken 9 maratoiak jarraian egiten klubeko bakarra izatea zen, maratoi bakar batean huts egin gabe (ziur naiz berak irabazten didala, gehiago eginak bait ditu). Beste azken motibazio bat aurreko 3 hilabeteetan egindako prestakuntza on bezain gozatuaren alde justizia egitea zen.
Azken finean, "Urrezko domina" lortzen ez banuen, jada pentsaturik eta prestaturik nituen motibazioak ziren...
Ahal zen moduan amaitu nuen, oso gaizki pasatu arren. Azken metroetan Errondo pasealekuko animatzaile ofizialen aterki-arku ikusgarriarekin hunkitu egin nintzen, eta beste behin ibilbide osoa egitea lortu nuen.
Maratoian eta bizitzan, ahal denean behintzat (batzuetan ezin da, egoerak "dena edo ezer ez" izatera behartzen zaituelako), ona da aldez aurretik desirarik handienarekin lortu nahi dugunaren ordezko helburuak finkatzea. Argi dago ez dutela neurri berean ilusionatzen, baina helburu nagusia ihes egiten hasten denean gogorik gabe geratzea galarazten dizute, eta hori garrantzitsua da: porrot egiten duen bakarra bere indar guztiekin saiatzen ez dena da, ez aurrez helburua izan eta lortzen ez duenak...
Tira, maratoi gehiago egongo dira niretzat eta klub honetako kide guztientzat. Denak izugarri gazteak gara, gutxienez 50 edo 60 urte geratzen zaizkigu aurretik bete-betean (gero pixka bat jaitsiko gara, saihestezina da...); beraz, laster ikusiko dugu elkar.
Ez zaigu ezer geratzen...!
